- A Pana zdaniem powinno być inaczej?
Czas pobytu w ośrodku nie jest określony; uważam, że dla pacjentów pobyt tutaj jest szansą daną przez społeczeństwo. Co pół roku zasadność ich przebywania w ośrodku kontroluje sąd. Jeśli pracują, poddają się psychoterapii, uda się zmodyfikować ich funkcjonowanie społeczne i złagodzić cechy osobowości, to ten +koniec pobytu+ powinien kiedyś nastąpić.

- Do psychoterapii nie możecie ich zmuszać...
Oczywiście, że nie. Jeśli chcą, mogą z tego skorzystać; jeśli nie po prostu nie korzystają.

- Praca z nimi jest trudniejsza niż np. z osobami, które mają choroby psychiczne?
Tak, bo są to przede wszystkim osoby bezkrytyczne wobec swoich czynów. A poza tym nieustannie roszczeniowe, pieniacze.

Przesiąkli też subkulturą więzienną, co się najbardziej rzuca w oczy. Oczywiście próbowali budować też tutaj takie specyficzne, wewnętrzne więzienne struktury, ale nie pozwalamy im na to.

- Kiedy ośrodek powstawał w mediach pojawiały się krytyczne teksty o wysokim standardzie tego miejsca, kolorowych ścianach, jednoosobowych salach z łazienkami...
- Zacznijmy od tego, że nasz ośrodek powstał w miejsce oddziału psychiatrycznego o maksymalnym stopniu zabezpieczeniu. Musiałem go zaadaptować dla tzw. bestii. Kolorowe ściany nie były dla nich, ale dla poprzednich pacjentów, bo tak to wygląda na oddziałach psychiatrycznych.

Sale początkowo miały być jednoosobowe, m.in. po to, by w razie konieczności stawały się izolatką. Teraz, gdy mamy 38 pacjentów, zajmują je dwie, trzy, a na nawet osiem osób. Jedynym, w cudzysłowie, luksusem jest prysznic w każdej z tych sal - co wynika z konieczności zapewnienia bezpieczeństwa.

- A liczba pracowników?
- To też pewien wymóg bezpieczeństwa. Muszę mieć przykładowo tylu ochroniarzy, by zapewnić bezpieczeństwo pielęgniarkom, psychologom, terapeutom. W zakładzie karnym skazanych w jednej celi może być nawet dziesięciu, ale drzwi do celi są zamknięte. Strażników może być mniej.

Ja drzwi, bez przesłanek, zamknąć nie mogę, bo byłaby to izolacja, a więc forma przymusu. W takiej sytuacji muszę mieć odpowiednią liczbę personelu, by było bezpiecznie i tu nie chodzi o komfort pacjentów.

- Zdarzają się tzw. incydenty?
- Zdarzają się, ale nie jest to tak częste, jak można się tego spodziewać.

- Mają możliwość kontaktów ze światem z zewnętrznym, odwiedzają ich bliscy?