- Są chętni? 
- Średnio 3/4 spośród nich nie jest zainteresowanych terapią. Są przekonani, że trafili do więzienia przez pomyłkę sądu. Nie przyznają się, że popełnili przestępstwo, nie akceptują tej sytuacji ani tego, że znaleźli się tutaj. Część z nich twierdzi, że do więzienia trafili z powodów politycznych.

Oczywiście tych, którzy nie są krytyczni wobec własnego zachowania nie bierzemy pod uwagę w kontekście ewentualnego zwolnienia z ośrodka, ale ok. 1/4 spośród nich rzeczywiście chce pracować, chodzi na zajęcia, wkłada w nie wysiłek.

- Są wśród nich osoby, które Pana zdaniem powinny już opuścić ośrodek?
- W ciągu tych trzech lat istnienia ośrodka występowałem trzy razy do sądu z wnioskiem o zwolnienie. W każdym z tych przypadków, obserwując pacjenta na co dzień uznaliśmy, że nie stwarza już bardzo wysokiego zagrożenia dla życia i wolności, powtarzam bardzo wysokiego. Dlatego może kontynuować leczenie w ramach nadzoru prewencyjnego, poza ośrodkiem. Ale sąd powiedział: nie.

Jedna z tych osób to 72-letni pacjent; nie widzi na jedno oko, jest spokojny, funkcjonuje społecznie poprawnie, nie jest konfliktowy, nie przejawia agresji, żadnych zachowań seksualnych i też nie było zgody.

- Z czego to wynika?
- Załóżmy, że taka osoba po wyjściu na wolność znowu popełni przestępstwo; społeczna odpowiedzialność spada na tych, którzy zdecydowali się ją wypuścić.

Z drugiej strony poza naszą, opinie w tych sprawach wydawali biegli, którzy nie mają na co dzień do czynienia z psychopatami. Są psychiatrami, zajmują się schizofrenikami, osobami cierpiącymi na depresję. Ich opinia była rozpatrywana na równi z tą przygotowywaną przez osoby, które z tymi pacjentami miały ciągłą styczność i były w stanie ocenić zmianę.

- Może istotne jest to, dlaczego do was trafili?
- W ten sposób ocenialibyśmy zachowanie pacjenta na podstawie wydarzeń, które miały miejsce 20 lat temu. Zakładamy: skoro wtedy zabił, istnieje duże prawdopodobieństwo, że zrobi to ponownie. Ale w ten sposób można przyjąć, że nikt nie powinien opuścić tego miejsca.