Wnioskie te przedstawiono podczas XXXI Kongresu Europejskiego Komitetu na rzez Leczenia i Badań w Stwardnieniu Rozsianym (ECTRIMS) w Barcelonie (7 - 10 października). Zaprezentowane tam nowe dane, dodatkowo potwierdzają udowodnioną skuteczność i dobrze poznany profil bezpieczeństwa leku tecfidera (fumaranu dimetylu) w szerokiej grupie pacjentów z postacią rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego.

Omawiane dane świadczą, że lek ten istotnie zmniejsza liczbę rzutów stwardnienia rozsianego (SM) oraz opóźnia postęp niepełnosprawności u pacjentów z nowo zdiagnozowaną chorobą oraz u pacjentów z chorobą na wczesnym etapie rozwoju; to działanie utrzymywało się w okresie sześciu lat obserwacji.

W trakcie Kongresu ECTRIMS zostały także przedstawione nowe dane dotyczące analizy post-hoc, w której lek tecfidera istotnie zmniejszał kluczowe zapalne parametry choroby w porównaniu z octanem glatirameru, a w oddzielnej analizie wykazano korzystny stosunek korzyści do ryzyka dla leku Tecfideraw trakcie sześcioletniej obserwacji w ramach badania ENDORSE.

Jak wyjaśnia profesor Ralf Gold, kierownik Oddziału Neurologii w Szpitalu św. Józefa Uniwersytetu Ruhry w Bochum “badanie to wykazało, że stosowanie silnej, skutecznej terapii na wczesnym etapie rozwoju choroby, w przypadku rozpoczęcia leczenia przed wystąpieniem postępu SM i wywołaniem nieodwracalnych uszkodzeń, prowadzi do poprawy odległego rokowania pacjentów.

Profesor podkreśla, że "wyniki przedstawione podczas Kongresu ECTRIMS wskazują, że pacjenci, którzy w momencie rozpoczęcia leczenia lekiem tecfindera znajdowali się na wczesnym etapie rozwoju choroby, uzyskali istotne zmniejszenie częstości występowania rzutów choroby i postępu niepełnosprawności wraz z upływem czasu, w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo”.

Uzyskane wyniki wskazują, że u większego odsetka pacjentów leczonych lekiem tecfidera nie występowała aktywność zapalna choroby we wszystkich przedziałach czasowych, w okresie dwóch lat obserwacji. I tak aktywność zapalna nie pojawiła się u 36 proc. pacjentów w grupie leku tecfidera w porównaniu do 29 proc. pacjentów leczonych octanem glatirameru w tygodniach 0 - 24; analogicznie w tygodniach 24-48 proporcje te wynosiły 34 proc. u chorych leczonych tecfiderą i 23 proc. u pacjentów leczonych octanem glatirameru, a w tygodniach 48-96 stosunek ten wynosił 21 proc. dla chorych leczonyc tecfiderą w porównaniu do 16 proc. u pacjentów leczonych octanem gletirameru.

Podobał się artykuł? Podziel się!