Dramatyczna sytuacja na terenie miasta pogorszyła się jeszcze bardziej, gdy przestał przyjmować oddział w Domu Pomocy Społecznej przy ul. Ciołkowskiego. Ośrodek do końca roku ma się wyprowadzić z budynków, które należą do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im. Kopernika. Tymczasem osób nieuleczalnie chorych, które czekają na łóżko na takim oddziale, przybywa.

Łódź jest jedynym dużym miastem w Polsce, które nie ma ani jednego stacjonarnego hospicjum dla nieuleczalnie chorych. Są tutaj zaledwie dwa kilkułóżkowe oddziały, przyjmujące pacjentów w ciężkim stanie, którzy nie mają zapewnionej opieki domowej. Jak to możliwe, że w mieście w którym rocznie na choroby nowotworowe umiera 2,5 tys. osób, nie ma stacjonarnego hospicjum? Nie ma, ale będzie – wymijająco odpowiadają na to pytanie urzędnicy, odpowiedzialni za politykę zdrowotną miasta.

Wydział zdrowia Urzędu Miasta Łodzi chce na hospicjum zaadoptować część IV Szpitala Miejskiego im. dr. Jordana. Kiedy? Na razie trwają prace projektowe. Hospicja domowe mogłyby poprawić sytuację, zwiększając liczbę przyjmowanych pacjentów, ale niestety, barierą są pieniądze. W tym roku NFZ nie zwiększył kontraktów, a ceny takich usług medycznych dramatycznie poszły w górę.

– Do tej pory przyjmowaliśmy o 30 procent pacjentów ponad kontrakt, bo NFZ płacił za nadwykonania. W tym roku będzie to trudne – przyznają dyrektorzy hospicjów domowych.

Dr Aleksandra Ciałkowska-Rysz, konsultant krajowy ds. opieki paliatywnej, uważa, że problem można łatwo rozwiązać.

– Po pierwsze, NFZ powinien rozszerzyć kontrakty dla hospicjów domowych, tak by mogły się one opiekować większą liczbą chorych. Po drugie, nareszcie powinno powstać w Łodzi hospicjum stacjonarne dla osób, które z różnych przyczyn, nie mogą chorować we własnym domu – stwierdza Ciałkowska-Rysz.

Podobał się artykuł? Podziel się!