Szpital Specjalistyczny w Jaśle nie przyjął na oddział chorej na cukrzycę pacjentki z martwicą nogi. Kobietę odesłano do domu, bo personel miał nie poradzić sobie z opieką nad ważącą 130 kilo pacjentką.

Szpital tłumaczył, że nie ma nie ludzi, którzy mogliby dźwigać otyłą pacjentkę. Lekarze twierdzili także, że chorych na zaawansowaną cukrzycę, którzy cierpią na owrzodzenie nóg jest mnóstwo. Sytuacja jednak się zmieniła, gdy w sprawie pacjentki zaczęła interweniować telewizja TVN.

Problem otyłych pacjentów występuje w całej Polsce. Jak twierdzi Magdalena Gajda, społeczny Rzecznik Praw Osób Chorych na Otyłość, prezes Fundacji Osób Chorych na Otyłość OD-WAGA polskie placówki medyczne nie są przygotowane do diagnostyki, leczenia, opieki i rehabilitacji osób chorych na otyłość - zwłaszcza na otyłość olbrzymią (BMI 40+) i otyłość skrajnie olbrzymią (BMI 50+) pod względem zaopatrzenia w sprzęt dostosowany do potrzeb chorych.

W przychodniach brakuje zwykłych wag o nośności większej niż 120-150 kg i ciśnieniomierzy z odpowiednio szerokim mankietem.

- Jeszcze gorzej wygląda sprawa zaopatrzenia w urządzenia specjalistyczne, np. stoły operacyjne, łóżka, fotele ginekologiczne i stomatologiczne, aparaty USG z głowicami o większej czułości obrazowania przez powłoki brzuszne, tomografy komputerowe, karetki i ich wyposażenie - wylicza w rozmowie z Rynkiem Zdrowia Magdalena Gajda.

Podaje, że brakuje też odpowiednich procedur oraz pomysłów jak pobrać krew od osoby z otyłością, u której nie widać naczyń krwionośnych, albo jak przewozić chorych na otyłość skrajnie olbrzymią.

Zdaniem prezes Gajdy w każdym regionie powinno być jednak kilka placówek, o których wiadomo, że dysponują odpowiednimi warunkami koniecznymi do kompleksowej opieki nad chorymi na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią.

Czytaj też: System ochrony zdrowia za ciasny dla chorych na otyłość

Podobał się artykuł? Podziel się!