W latach 2014-2015 zakażeniu wirusem Ebola uległo ponad 28 tys. osób. Zmarło ponad 11,3 tys. Najbardziej dotkniętymi epidemią krajami były Gwinea, Liberia i Sierra Leone.

Jak sugerują komputerowe symulacje rozwoju epidemii, pracujący dla Czerwonego Krzyża ochotnicy, którzy pomogli w godny i bezpieczny sposób pogrzebać ciała większości ofiar eboli w Afryce Zachodniej prawdopodobnie zapobiegli nawet ponad 10 tys. kolejnych zachorowań (dokładne szacunki wahają się od 1 411 do 10 452)

Pełne wirusów ciała zmarłych na ebolę są bardzo niebezpieczne. Tymczasem tradycyjne pogrzeby, podczas których bliscy pomagali w myciu zmarłego, przyczyniły się do wielu zachorowań we wczesnej fazie epidemii. Statystycznie każdy przeprowadzony bez zachowania odpowiedniej ostrożności pogrzeb prowadził do dwóch kolejnych zachorowań. Dlatego później każdy zgon w domu profilaktycznie uznawany był za związany z wirusem Ebola.

1,5 tys. grabarzy-ochotników było zwykłymi ludźmi - nauczycielami i studentami. Wielu pracowało całymi miesiącami - w sumie przy ponad 47 tys. pogrzebów (połowa wszystkich pogrzebów). W macierzystych społecznościach bywali stygmatyzowani - ludzie bali się od nich zarazić.

Do obowiązków ochotników (otrzymujących wynagrodzenie za pracę) należało zarówno odbieranie ciał z budynków (w odpowiednim stroju ochronnym), jak i zajmowanie się pogrążoną w żałobie rodziną zmarłego.

Oprócz kontaktu ze zwłokami dużym zagrożeniem dla zdrowych osób było opiekowanie się chorymi w warunkach domowych. Wielu dalszym infekcjom można byłoby zapobiec, gdyby więcej chorych leczono w szpitalach.

• WOLONTARIAT
• WIRUS EBOLA
• AFRYKA