Składka zdrowotna to, jak wiadomo, wydzielona część budżetu, z tym, że ochrona zdrowia po pierwszej wielkiej reformie nie ruszyła na odpowiednim poziomie finansowania, co było jej grzechem pierworodnym. System został potem wielokrotnie zepsuty, a sprawdzanie prawa do ubezpieczenia jest obecnie iluzją.

Skoro już system ubezpieczeniowy sprowadzony został do parodii, to zróbmy coś jasnego i prostego. U części osób dyskutujących, jak system budżetowy mógłby działać, wraca koncepcja talonu, bonu zdrowotnego.

Talon byłby finansowany z budżetu, ale mógłby „pójść” na rynek, być przenoszony między podmiotami. Czyli pieniądze są z budżetu, wojewoda je dystrybuuje, ale pełni bierną rolę, bo przekazuje środki tam, gdzie chce ubezpieczony.

Powinno to wyglądać tak: NFZ do rozwiązania, decentralizacja najważniejszych decyzji, 16-17 dyrektorów kas chorych. Ale jaki model organizacyjny nas czeka, nie jest przesądzone. Jeszcze trwają dyskusje.

Nie przypuszczam, żeby - bo takie głosy też są - to sam wojewoda kontraktował. W takim przypadku to urząd wojewody funkcjonowałby przy wydziale zdrowia, który zdominowałby jego działalność. To raczej nierealne.

Dobry wydaje się pomysł byłego wiceministra zdrowia Marka Balickiego, aby to były instytucje utworzone oddzielnie na zasadzie ustawy i ewentualnie nadzorowane przez organy wybieralne. Wtedy wpływ polityki byłby trochę mniejszy. Jeśli jednak zostanie to przy wojewodzie, kontrakty będą bardziej polityczne.

Wypowiedź zanotowana podczas XI Forum Rynku Zdrowia (Warszawa, 22-23 października 2015 r.). Relacja z sesji dotyczącej ubezpieczeń zdrowotnych: www.rynekzdrowia.pl/Konferencje

Materiał chroniony prawem autorskim - zasady przedruków określa regulamin.

• NFZ
• ANDRZEJ SOŚNIERZ
• UBEZPIECZENIA ZDROWOTNE
• KONTRAKTOWANIE ŚWIADCZEŃ
• FINANSOWANIE ŚWIADCZEŃ