Podstawowa cecha systemu finansowania z budżetu polega na tym, że wielkość finansowania jest zależna od bieżącej polityki: sytuacji gospodarczej kraju, układu sił minister finansów vs minister zdrowia, okresowych priorytetów politycznych. Te kwestie decydują, czy na ochronę zdrowia wydawać się będzie więcej lub mniej.

Warto przypomnieć, że po 2000 r., minister finansów podjął decyzję, aby za bezrobotnych ubezpieczonych w NFZ odprowadzana była jedna składka, a nie tak, jak wcześniej - za każdego członka rodziny. W ten sposób budżet państwa zaoszczędził ponad miliard złotych z ówczesnych wydatków na zdrowie (z ok. 30 mld zł całkowitego budżetu NFZ).

Warto również zauważyć, że w czasach kryzysu finansowego 2008-2012, w krajach, gdzie istniał budżetowy system finansowania (Wielka Brytania, Hiszpania, Grecja, Portugalia, kraje bałtyckie) wydatki na ochronę zdrowia spadły od kilku do kilkunastu procent. W krajach z systemem ubezpieczeniowym takich spadków nie było.

Uważam zatem, że oparcie finansowania o budżet państwa jest niekorzystne dla systemu ochrony zdrowia. Myślę, ze niekorzystne będzie także dla państwa, ponieważ obecnie wielu pracowników żąda umowy o pracę także dlatego, że zależy im na ubezpieczeniu zdrowotnym.

Jeśli posiadanie ubezpieczenia zdrowotnego nie będzie uzależnione od płacenia składek, wielu pracowników zgodzi się na pracę ''na czarno''. Można oczywiście ścigać takie nielegalne praktyki, ale to także kosztuje. Podsumowując: przychody sektora finansów publicznych z tego tytułu spadną.

Jest jeszcze jeden argument, związany z wyjazdami obywateli naszego kraju za granicę. Obecnie, gdy ktoś przestaje pracować i odprowadzać składki w Polsce, po miesiącu traci uprawnienia do świadczeń. Przy finansowaniu z budżetu, wiele osób faktycznie przebywających za granicą będzie miało w dalszym prawo do świadczeń finansowanych z NFZ i nie ulega wątpliwości, że zechcą z niego korzystać.

Podobał się artykuł? Podziel się!