Jesteśmy zatem zadowoleni z faktu, że w naszym kraju jest refundacja diagnostyki molekularnej, jednak bywa, że realizacja tych badań bywa w rzeczywistości utrudniona.

- Czy jakość badań molekularnych w Polsce jest na odpowiednim poziomie?
- Przez dłuższy czas zwracaliśmy uwagę resortowi zdrowia na problem jakości diagnostycznych badań molekularnych. Brak mechanizmów weryfikacji wartości świadczonych usług powodował, że to ich cena była dla szpitali głównym kryterium przy wyborze usługodawcy. Problem ten udało się rozwiązać dzięki wprowadzeniu przez Ministerstwo Zdrowia zapisu, że laboratorium wykonujące badania molekularne musi wykazać się aktualnym certyfikatem europejskiego programu kontroli jakości.

Do rozwiązania pozostaje nadal problem braku kompleksowości badań molekularnych. W interesie wszystkich: pacjentów, lekarzy i płatnika jest, żeby podstawowe biomarkery były oceniane jednoczasowo. Innymi słowy, aby przy jednym skierowaniu i po jednym pobraniu materiału od chorego, otrzymać kompletny wynik badań, tak aby można było podjąć optymalną decyzję terapeutyczną. Rozkładanie diagnostyki na raty nie tylko wydłuża cały proces, ale także prowadzi do złego gospodarowania materiałem biopsyjnym. Jeśli go zabraknie konieczne jest ponowne pobranie. Tymczasem biopsja jest zawsze zabiegiem inwazyjnym, obciążającym chorego, jest też zwykle procedurą kosztowną. Ta kwestia wymaga więc uwagi i rozstrzygnięci przez decydentów.

- Czy Krajowa Sieć Onkologiczna daje szansę na rozwiązanie problemów związanych z diagnozowaniem i leczeniem raka płuca?
- Także i tutaj rak płuca wymyka się standardom. Onkolodzy zajmują się leczeniem farmakologicznym i radioterapią raka płuca, a więc de facto ostatnim etapem bardzo złożonego procesu. Natomiast diagnostyka oraz leczenie operacyjne, jak już wspominałam, pozostają poza onkologią. Tu działamy głównie my, pulmonolodzy, wspólnie z torakochirurgami. Dlatego słusznym rozwiązaniem byłoby uzupełnienie Krajowej Sieci Onkologicznej o częściowo nakładającą się strukturę dedykowanej sieci narządowej, która wprowadzałaby system skoordynowanej diagnostyki i leczenia raka płuca czyli „lung cancer units”.

Taki system promuje współdziałanie różnych ośrodków specjalistycznych sprawujących opiekę nad pacjentami z tym nowotworem. W sieci narządowej powinny się znaleźć również sprawne ośrodki diagnostyczne, które zagwarantują współpracę doświadczonych patologów i biologów molekularnych i będą działały kompleksowo, w oparciu o aktualne standardy. Taki usystematyzowany sposób działania przełożyłby się ostatecznie na korzyść i dla płatnika.

Podobał się artykuł? Podziel się!