- Jeśli chodzi o podmioty publiczne i niepubliczne udzielające świadczeń w zakresie onkologii, płatnik traktuje je tak samo, choćby z tego powodu, że ich nie rozróżnia. Własność prywatna lub publiczna nie jest przy kontraktowaniu żadnym kryterium - przekonywał w piątek (9 sierpnia) dr Bernard Waśko, zastępca prezesa NFZ ds. medycznych podczas debaty „Niepubliczne ośrodki onkologiczne: szansa, czy zagrożenie?” w ramach IX Letniej Akademii Onkologicznej w Warszawie.

- Przeciwstawienie publicznego prywatnemu bądź odwrotnie jest zazwyczaj używane do uzasadnienia tez, wychodzących zresztą z obu sektorów. Ja się z tym nie zgadzam i uważam, że takie postawienie sprawy jest niewłaściwe: oba te sektory muszą współistnieć i nawzajem się uzupełniać - dodał.

Jak przypomniał, przed 2017 r., tj. przed ustawą o sieci szpitali, umowy z lecznicami były zawierane w trybie konkursowym, zgodnie ze szczegółowymi kryteriami zapisanymi w rozporządzeniach ministra zdrowia. Obecnie szpitale sieciowe temu trybowi nie podlegają, obowiązuje on jedynie poza siecią i dotyczy m.in. części jednostek sektora prywatnego, które do sieci nie trafiły.

W ocenie dr. Roberta Zawadzkiego, wiceprezesa zarządu ds. operacyjnych Szpitala Magodent Sp. z o.o. w Warszawie, oficjalnie nie ma żadnych zasad, które wskazywałyby, że podmioty prywatne są traktowane inaczej, niż publiczne. Natomiast rozwiązania prawne, na podstawie których świadczenia są finansowane ze środków publicznych, w pewien sposób tę różnicę kreślą.

Decyduje logika systemu
- Dotyczy to ustawy o sieci szpitali czy też regulacji związanych z kryteriami oceny ofert. Pojawiają się tam mechanizmy preferujące ośrodki publiczne, co wynika z pewnej logiki systemu ochrony zdrowia w Polsce, ukształtowanej na przestrzeni wielu lat. Każdy samorząd w naszym kraju chce prowadzić szpital, finansowany naturalnie ze środków publicznych. To misja społeczna „zaszyta” w logice funkcjonowania systemu. Dlatego nie ma co ukrywać, że szpitale publiczne są preferowane, ponieważ stanowią trzon zabezpieczenia świadczeń - zaznaczył Robert Zawadzki.

Wskazał, że nikt nigdy nie pozwoli sobie na tezę, że szpitale publiczne są niepotrzebne, choć w przypadku niektórych z nich tak jest faktycznie, bo szpitali po prostu jest za dużo. Jako przykład podał miejscowość w Lubuskiem, gdzie obok siebie stoją dwie lecznice, powiatowa i wojskowa. Obie oferują dokładnie to samo, a jednocześnie nie są w stanie współpracować ze sobą w zakresie żadnego rodzaju świadczeń.