Mówiąc o międzynarodowych standardach w przeciwzakrzepowym leczeniu migotania przedsionków prof. Lip zwraca uwagę, że „zasadniczo, w odniesieniu do dowodów, co zresztą również sugerują zalecenia, antykoagulację należy z pewnością zalecać pacjentom z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia udaru mózgu”.

Czym się kierować przy wyborze terapii?
- Innymi słowy, terapię tę należy zalecać pacjentom obciążonym dwoma lub więcej czynnikami ryzyka wystąpienia udaru mózgu. Ryzyko to mierzy się według skali CHA2DS2-VASc, która obejmuje większość powszechnie spotykanych czynników ryzyka wystąpienia udaru mózgu u pacjentów z migotaniem przedsionków - powiedział nam prof. Gregory Y.H. Lip podczas XXIII Międzynarodowego Kongresu Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego (Katowice, 26-28 września 2019 r.).

Ekspert zaznacza, że u pacjentów obciążonych pojedynczym czynnikiem ryzyka wystąpienia udaru mózgu należy rozważyć zastosowanie antykoagulacji doustnej, ponieważ nie wszystkie pojedyncze czynniki ryzyka mają taką samą wagę: niektóre z nich niosą ze sobą ryzyko większe niż inne, dlatego do pewnego stopnia powinno się stosować indywidualizację terapii.

- Przy podejmowaniu decyzji o wdrożeniu antykoagulacji doustnej należy wziąć pod uwagę wiele czynników. Jak już wspomniałem, najpierw należy podjąć decyzję dotyczącą ryzyka wystąpienia udaru mózgu, a jeśli u danego pacjenta mamy do czynienia z jednym lub kilkoma czynnikami ryzyka wystąpienia udaru, należy przynajmniej rozważyć lub zalecić antykoagulację. Należy mieć na uwadze konkretnego pacjenta - nie ma dwóch jednakowych pacjentów, dlatego należy uwzględnić czynniki takie, jak ryzyko krwawienia, czynność nerek, a także osobiste preferencje pacjenta - wylicza prof. Lip.

Nowe leki, dodatkowe korzyści: bezpieczeństwo i wygoda
- Jeśli chodzi o antykoagulację doustną, dysponujemy pewnymi możliwościami - z pewnością możemy zaoferować pacjentom terapię z wykorzystaniem warfaryny lub tzw. antagonistów witaminy K, które są dostępne od co najmniej pięćdziesięciu lat. W przypadku stosowania antykoagulacji z wykorzystaniem antagonistów witaminy K należy zwrócić uwagę na jakość kontroli antykoagulantów, co przekłada się na czas i zakres terapeutyczny dla tych pacjentów. Najlepiej byłoby, gdyby udawało się utrzymywać poziom powyżej 65-70 procent - tłumaczy specjalista.