W ramach kampanii powstał film pt. "Kontakt" z udziałem diabetyków oraz pielęgniarki diabetologicznej, który pokazuje, że regularna kontrola choroby pozwala na długie życie i uniknięcie najgroźniejszych powikłań cukrzycy.

Mianem cukrzyca określa się grupę przewlekłych chorób metabolicznych, które charakteryzują się zwiększonym stężeniem glukozy we krwi. Choroba rozwija się, gdy organizm nie wytwarza dostatecznej ilości insuliny lub nie wykorzystuje tego hormonu w odpowiedni sposób. Wyróżniamy dwa jej główne typy - typ 1 oraz typ 2 (80 proc. przypadków), a ponadto cukrzycę ciężarnych i cukrzycę o nieznanej etiologii. Wśród czynników wpływających na rozwój cukrzycy typu 2 wymienia się: uwarunkowania genetyczne, czynniki środowiskowe, brak aktywności fizycznej, wysokoenergetyczną dietę, otyłość.

Nieleczona cukrzyca prowadzi do wielu komplikacji zdrowotnych, z których najpoważniejszymi są: zawał serca czy udar mózgu. Źle leczona choroba może także powodować poważne problemy ze wzrokiem, nerkami, zaburzenia metaboliczne, zespół stopy cukrzycowej. Osoby chorujące na cukrzycę w wieku powyżej 60 lat mogą mieć skróconą długość życia o sześć lat w porównaniu z ludźmi, którzy nie cierpią na to schorzenie.

- Cukrzyca już z definicji powinna niepokoić rozległością negatywnego wpływu na organizm, a to, że potrafi upodobnić się do ''konia trojańskiego'', zabijać powoli, skutecznie, często bez wiedzy chorego, stawia ją w gronie największych zagrożeń dla ludzkości. Dlatego też edukacja chorego i jego rodziny jest podstawowym elementem w terapii cukrzycy - komentuje pielęgniarka diabetologiczna, dr nauk o zdrowiu Beata Stepanow, prezes Stowarzyszenia Edukacji Diabetologicznej, cytowana w informacji prasowej.

Jak dodała, dzięki edukacji zwiększa się prawdopodobieństwo tego, że pacjent będzie podejmował słuszne decyzje w codziennym życiu, które mogą mieć wpływ na rozwój choroby.

Chodzi o decyzje dotyczące m.in. zmiany stylu życia i nawyków żywieniowych, które stanowią podstawę w leczeniu cukrzycy. Istotna jest również samoświadomość chorego i jego zaangażowanie w terapię.

Często jednak chory jest przytłoczony codziennym reżimem wielokrotnych pomiarów poziomu cukru we krwi (glikemii), dbaniem o prawidłową aktywność fizyczną czy wprowadzeniem nowych zasad żywieniowych, a także przyjmowaniem leków, zwłaszcza wtedy, gdy nie odczuwa objawów choroby. Dlatego tak duże znaczenie ma wsparcie rodziny, jak i profesjonalistów, w tym pielęgniarek diabetologicznych. Mają one za zadanie wspierać chorego, wspólne analizować postępy leczenia, pomóc w modyfikowaniu nawyków i dostosowaniu do codziennego życia z chorobą.