Pracując nad modelowym systemem leczenia SM, trzeba pamiętać, że pacjent z SM wymaga nie tylko farmakologicznego wsparcia, ale również pomocy: psychologa, psychiatry, rehabilitanta, diagnozowania funkcji poznawczych. Z tych oczywistych powodów potrzebujemy kompleksowego systemu leczenia chorych na SM oraz opieki koordynowanej. Takie podejście doprowadziło do opracowania optymalnego modelu leczenia.

Ten model uwzględnia przeprowadzenie diagnostyki i terapii rozpoznanych chorych w ośrodkach referencyjnych oraz konieczność edukowania zarówno lekarza, jak i pielęgniarki w zakresie czynników mających wpływ na przebieg choroby.

Kolejnym elementem tego modelu jest wydłużenie czasu przeznaczonego przez lekarza na konsultacje chorych celem przekazania informacji na temat możliwości terapii oraz zagrożeń wynikających ze stosowania określonych produktów leczniczych.

Niezbędne jest również zapewnienie chorym dostępu do aktualnie zarejestrowanych leków modyfikujących przebieg choroby, co na szczęście obecnie w Polsce już ma miejsce. W tym modelowym rozwiązaniu należy ponadto uwzględnić dostęp pacjenta do kompleksowej rehabilitacji neurologicznej w oddziale stacjonarnym oraz do rehabilitacji w ramach oddziału dziennego i rehabilitacji domowej.

Niestety, słabością polskiej medycyny jest ciągle zarówno niewystarczający dostęp do rehabilitacji, jak i brak jej kompleksowości w odniesieniu do chorych neurologicznych.

Chory z SM musi także mieć zapewniony dostęp do konsultacji w zakresie okulistyki, urologii, ortopedii, dermatologii, endokrynologii, ginekologii, laryngologii, psychiatrii i hematologii, jak również kontakt z lekarzem POZ i pracownikiem socjalnym.

Podobał się artykuł? Podziel się!