To jeden z najważniejszych corocznie publikowanych raportów na temat opieki zdrowotnej w Europie, tworzonych od 2005 roku przez szwedzką firmę Health Consumers Powerhouse (HCP). EHCI analizuje system ochrony zdrowia w 35 europejskich krajach, na podstawie niemal 50 wskaźników podzielonych na 6 podkategorii:

Prawa pacjenta i informacje przeznaczone dla pacjenta

Dostępność (czas oczekiwania na leczenie)

Wyniki leczenia

Zakres i zasięg oferowanych świadczeń

Profilaktyka

Środki farmaceutyczne

Autorzy raportu starają się patrzeć na opiekę zdrowotną z perspektywy świadczeniobiorcy (pacjenta). Należy więc zachować ostrożność w traktowaniu rankingu jako narzędzia rozstrzygającego, w którym kraju europejskim system jest ewidentnie najlepszy.

Analizując szczegółowo

wyniki wszystkich 35 badanych państw, można dojść do wielu ciekawych wniosków, także odnośnie kierunku zmian w polskiej ochronie zdrowia, który należałoby przyjąć, aby poprawić nasze miejsce w rankingu. Od początku publikacji raportów EHCI klasyfikujemy się, niestety, w ogonie Europy. W 2014 r. zajęliśmy 32. miejsce, w 2015 spadliśmy na przedostatnią, 34. pozycję, zaś w najnowszym rankingu awansowaliśmy "aż" na 31. lokatę.

Liderem aktualnego zestawienia jest Holandia. Jej sukces jest o tyle znaczący, że wyprzedziła znacznie bogatsze od siebie Szwajcarię i Norwegię. To, co wyróżnia Holandię i przyczynia się do jej świetnego wyniku, to mnogość prywatnych ubezpieczycieli, rywalizujących ze sobą o pacjentów i niezależnych od szpitali. Tego typu zdecentralizowana, usieciowiona struktura świadczeniodawców powoduje, że agencje rządowe, politycy i urzędnicy mają stosunkowo niewielki wpływ na zarządzanie służbą zdrowia, co jak widać przynosi ogromne korzyści. Równocześnie, pod względem zaangażowania organizacji pacjentów w proces podejmowania decyzji, Holandia również jest liderem.

Srebrny i brązowy medal w EHCI 2016 zdobyły bogate Szwajcaria i Norwegia. Belgowie, zajmujący miejsce tuż za podium, swoje mniejsze w porównaniu do tych krajów możliwości finansowe rekompensują hojnością w finansowaniu zdrowia. Kolejne pozycje zajmują kraje o niewielkiej populacji: Islandia oraz Luksemburg. Organizacja systemu ochrony zdrowia, który ma świadczyć usługi dla raptem kilkuset tysięcy mieszkańców, jest nieporównywalnie łatwiejsza niż w przypadku, gdy populacja liczy kilkadziesiąt milionów osób, jak ma to miejsce na przykład w Polsce.