Przyczyn tego stanu rzeczy jest kilka. Pamiętajmy, że poza OZW, dalsze leczenie jest już limitowane. W wielu regionach struktura naszych kontraktów z NFZ jest taka, że nawet 80-90% przypada na swoiste "gaszenie pożarów", czyli leczenie ostrych zespołów wieńcowych, a tylko 10-20% Fundusz przeznacza na leczenie planowe i dokończenie terapii.

Tymczasem znaczna grupa pacjentów po zawale serca i wypisaniu ze szpitala wymaga kontynuowania kompleksowej terapii przez kolejny rok. Tak dzieje się np. w Szwecji.

Warto w tym kontekście przypomnieć, że prowadzenie rehabilitacji kardiologicznej możliwe jest tylko u pacjentów po dokończonym leczeniu. Właśnie z tego powodu w naszym kraju tak niewiele osób jest kierowanych na taką rehabilitację.

Uważam, że powinniśmy rozważyć w Polsce wprowadzenie pakietu kardiologicznego, obejmującego nie tylko bezlimitowe leczenie OZW, ale także środki na niezbędną kontynuację terapii - w tym dokończenie rewaskularyzacji (powinna nastąpić najpóźniej po 2-3 miesiącach) - a następnie rehabilitację.

Z kolei pacjentów, u których rozwija się zaburzenie rytmu przewodnictwa lub spada frakcja wyrzutowa, musimy chronić przez wystąpieniem nagłego zgonu sercowego, spowodowanego migotaniem komór. Takim chorym do sześciu tygodni trzeba wszczepić kardiowerter-defibrylator.

Konieczna jest także pełna diagnostyka pod kątem miażdżycy obwodowej, aby pacjent w dwa-trzy miesiące po opuszczeniu oddziału kardiologicznego, gdzie leczono go z zawału, nie zmarł wskutek udaru. Dlatego o kolejnych etapach leczenia powinno decydować konsylium jeszcze w trakcie pobytu pacjenta na kardiologii.

Ponadto pakiet kardiologiczny powinien obejmować wdrożenie nowoczesnych leków przeciwpłytkowych, które nawet 10-krotnie zmniejszają ryzyko pojawienia się zakrzepicy w stencie zakładanym podczas leczenia zawału serca.

Materiał chroniony prawem autorskim - zasady przedruków określa regulamin.