Prawodawca ustawą z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych zdecydował się na dość oryginalny zabieg uregulowania na poziomie ustawowym najniższego wynagrodzenia osób wykonujących określone zawody, w tym przypadku - personelu medycznego, a nawet szerzej, bo również pracowników podmiotów leczniczych niewykonujących zawodów medycznych.

Ten akt prawny, nierzadko krytykowany, przewiduje rozłożony w czasie proces wzrostu najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników medycznych, przyjmując, iż do dnia 31 grudnia 2019 r. najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone zostanie jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy, przewidzianego dla poszczególnych grup zawodowych i kwoty 3900 zł brutto (art. 7).

Podział na trzy grupy zawodowe
Ustawodawca nie pominął w swych regulacjach również osób pozostających w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym niewykonujących zawodów medycznych, zalecając kierownikom podmiotów leczniczych, aby wynagrodzenie tych pracowników „odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy” (art. 5).

Powyższa regulacja o charakterze nieostrym („norma programowa”) budzić może pewnego rodzaju dezaprobatę, gdyż dotyczy konkretnych praw osób wykonujących działalność zarobkową, a cechuje ją dość wątpliwa treść normatywna jaką zawiera (?), de facto będąc zaleceniem, ładnym upiększeniem aktu prawnego, które w rzeczywistości nic ustawodawcy nie kosztuje.

Bardzo szczególnym przypadkiem w kontekście ustalenia wzrostu minimalnego wynagrodzenia zasadniczego jest kazus pielęgniarek i położnych. Załącznik do ustawy dzieli pielęgniarki i położne na trzy grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, wiążąc z przynależnością do grupy określony współczynnik pracy właściwy dla obliczenia minimalnego wynagrodzenia zasadniczego.

Konstrukcja załącznika
powodować może pewne wątpliwości, np. w przypadku właściwego współczynnika pracy dla pielęgniarek z wyższym wykształceniem, ale bez specjalizacji - choć wykładnię przepisu polegającą na przyjęciu, że są to osoby wykonujące zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-5, wymagający wyższego wykształcenia, bez specjalizacji, czyli osoby zaszeregowane do 6. grupy - uważam za sprzeczną z literalnym brzmieniem normy i jako taką po prostu błędną.