Przypomnijmy, że odrzucony przez Sejm w październiku 2009 r. projekt sieci szpitali zakładał, że pierwszeństwo kwalifikowania do sieci szpitali miały mieć te lecznice (publiczne i niepubliczne), które m.in. realizują zadania związane z ratownictwem medycznym, prowadzą badania naukowe, wykonują świadczenia wysokospecjalistyczne. Miałyby one mieć gwarantowany kontrakt z NFZ - o 3 proc. większy. Z kolei szpitale, które znalazłyby się poza siecią, mogłyby być np. przekształcone, sprywatyzowane czy zlikwidowane.

Według tego projektu decyzje o tym, które szpitale wejdą do sieci, miałby podejmować minister zdrowia, uwzględniając stanowisko Rady ds. Szpitalnictwa. W terenie powstać miały z kolei zdominowane przez samorządowców regionalne rady ds. szpitali, które typowałyby placówki.

Czytaj: Sejm przeciwny utworzeniu ogólnopolskiej sieci szpitali

Upłynęło jednak sporo czasu, stare pomysły muszą być zweryfikowane i zmodyfikowane (choćby dlatego, że płacenie za świadczenia ma przejąć budżet państwa). Nowego projektu nie ma. Pozostają spekulacje i domysły.

W sieci bez gwarancji
Andrzej Sośnierz (PiS), wiceprzewodniczący sejmowej Komisji Zdrowia, uważa, że nie powinno być np. gwarancji finansowania dla szpitali tworzących sieć, bo byłoby to antyrozwojowe, demobilizujące. To novum w stosunku do projektu sprzed lat.

- Pojawia się błędne przekonanie, że gdy szpital znajdzie się w sieci, to ma na długie lata zapewnione pieniądze, że nie musi już dbać o wyniki, renomę. Nic podobnego - podkreśla poseł i przestrzega, by nie traktować uczestnictwa w sieci jak dożywotnej polisy ubezpieczeniowej od finansowych wpadek.

Jego zdaniem w sieci mogłoby się znaleźć kilkanaście procent szpitali. Z tym że lista nie byłaby zamknięta; można byłoby z niej wypaść, jak i dostać się na nią.

- W sieci znalazłyby się szpitale wojewódzkie i wysokospecjalistyczne - jednostki wyposażone w unikalną aparaturę, dysponujące doświadczonymi zespołami, zajmujące leczeniem skomplikowanych i rzadkich przypadków - tłumaczy Sośnierz i wyjaśnia, że nie ma sensu, by lecznice, które nie mają odpowiedniego potencjału (np. szpitale powiatowe) zajmowały się leczeniem rzadkich schorzeń, co teraz zdarza im się od wielkiego dzwonu.