Ktoś może powiedzieć, że w dobie medycyny defensywnej i rosnących roszczeń pacjentów niezadowolonych z opieki sterta zgód, opisów, dokumentów akredytacyjnych i wymaganych przez różne certyfikaty jest po prostu zabezpieczeniem na wypadek kłopotów w przyszłości. Ktoś może dodać, że w takiej Ameryce historia choroby jednego pacjenta ma grubość kilku centymetrów i ledwo mieści się w grubym segregatorze. To wszystko prawda, tylko jak zwykle diabeł tkwi w szczegółach.

Otóż problem polega na tym, że bezrefleksyjnie, żeby nie powiedzieć bezmyślnie powielamy wzorce zachodnie, co osobiście sprawdziłem podczas dość licznych dłuższych czy krótszych pobytów w szpitalach amerykańskich czy europejskich.

Lekarz w tych jednostkach jest traktowany jako swego rodzaju lotniskowiec otoczony flotyllą pomocniczą. Każdy lekarz zatrudniony na stałe ma w USA (i często w Europie) swoją sekretarkę, dyktafon do nagrywania obserwacji czy zlecenia badań, pomocnika w postaci kogoś w rodzaju felczera, który na bieżąco dogląda pacjentów i prowadzi poranną wizytę, gdy lekarz wykłada studentom lub np. uczestniczy w kongresie. Przede wszystkim zaś liczba pielęgniarek i personelu pomocniczego jest dużo większa niż u nas w przeliczeniu na liczbę łóżek, zwłaszcza na ciężkich oddziałach zabiegowych.

To wszystko powoduje, że masa dokumentacji jest wypełniana, historia choroby tyje w oczach, ale po pierwsze ta praca jest rozłożona na więcej osób (które i tak często narzekają na obciążenie „papierologią”), a po drugie jest wykonywana w dużej mierze przez personel inny niż lekarze lub pielęgniarki, dzięki czemu ci ostatni mają zdecydowanie więcej czasu na zajęcie się tym, do czego ich kształcono - opieką nad chorymi.

U nas sytuacja została wynaturzona - liczba dokumentów jest bardzo zbliżona i ciągle rośnie, ale trud ich wypełniania spada na lekarzy i tych kilka pielęgniarek, które w tym samym czasie mają pod opieką kilkudziesięciu ciężko chorych ludzi. Wszystko to wynika oczywiście z tego, że skandalicznie niskie nakłady na polską ochronę zdrowia powodują, że szpitale nie są w stanie zatrudnić odpowiedniej ilości personelu.

Przestaje dziwić, że większość personelu systemu jest poirytowana, zmęczona, niedowartościowana i zniechęcona, gdyż perspektyw na poprawę nie widać (mglista obietnica poprawy finansowania w roku 2025 to klasyka handlowania Inflantami).