Trudności wynikają z budowy anatomicznej, z dużej ruchomości stawu, stosunkowo słabej stabilizacji mięśniowej oraz częstej konieczności rekonstrukcji mięśni rotatorów i torebki stawowej.

Najczęstsze zmiany patologiczne stawu, będące wskazaniem do wszczepienia endoprotezy, to: zmiany zwyrodnieniowe z ograniczeniem funkcji, reumatoidalne zapalenie stawów, zmiany pourazowe, artro-patie w przebiegu uszkodzenia pierścienia rotatorów, zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe w przebiegu niestabilności, stawy rzekome szyjki chirurgicznej, jałowa martwica głowy kości ramiennej oraz nowotwory. Ból będący konsekwencją zmian w stawie jest często ostatecznym wskazaniem do podjęcia decyzji o zabiegu operacyjnym. Autorzy niemieccy przestrzegają przed rozszerzaniem wskazań, ponieważ ich zdaniem operacji tych nie powinno się na obecnym etapie możliwości techniki operacyjnej i rodzajów wszczepów wykonywać często [2]. Okres pooperacyjny nie jest pozbawiony wielu różnych powikłań, a częstotliwość ich występowania jest wysoka. Wśród powikłań najczęściej wymienia się powikłania związane z samą endoprotezą, zakażenie mięśniowo-szkieletowe, uszkodzenia nerwów, złamania, niestabilności, nieprawidłowy zrost, przykurcz torebki stawowej [3,4]. Częstym powikłaniem późnym są skostnienia pozastawowe [5].

Warunkiem uzyskania dobrego wyniku operacji jest utrzymanie w dobrej kondycji mięśni i niedopuszczenie do przykurczów w obrębie tkanek miękkich [6].

Postawione cele często są trudne do osiągnięcia z powodu późno podjętej decyzji o leczeniu operacyjnym, zaawansowanych zmian strukturalnych i funkcjonalnych aparatu mięśniowo-więzadłowego oraz z powodu późno rozpoczętej i źle prowadzonej rehabilitacji. Wykonywanie ćwiczeń biernych, czynnych - samowspomaganych i przy współistniejącym czynniku bólowym jest błędem. Należy rozważyć zastosowanie ćwiczeń wielopłaszczyznowych, ćwiczeń w niepełnym zakresie ruchu, w wykorzystaniem elementów neurofizjologicznej metody PNF, a głównie wzorców ruchowych łopatki.