Uczeni, aby podejrzeć pracę mózgu użyli m.in. rezonansu magnetycznego. Sprawdzili w ten sposób fragmenty mózgu, które są w danym momencie najbardziej aktywne. Prace prowadziły dwa zespoły – dr Deborah Hannula i Charan Ranganath z Centrum Neurologii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis oraz Jeff Johnson z Centrum Neurobiologii Pamięci i Uczenia się Uniwersytetu Kalifornijskiego w Irvine.

– Jeśli szczegóły zdarzenia nadal są gdzieś w naszych umysłach, być może uda się je wydobyć. Jeśli zrozumiemy, jak to działa u młodych i zdrowych ludzi, być może dowiemy się, dlaczego nasza pamięć tak znacząco się pogarsza, gdy się starzejemy. Być może też rzuci to odrobinę światła na to, co się dzieje z silnymi wspomnieniami z traumatycznych przeżyć, o których sami wolelibyśmy zapomnieć – tłumaczy Jeff Johnson.

Aby sprawdzić, czy ludzki umysł pamięta to, czego świadomie nie rozpoznajemy naukowcy pokazywali ochotnikom różne słowa i prosili, aby na przykład wyobrazili sobie, jak artysta by je narysował, czy też, aby przeliterowali je wspak. Skaner cały czas analizował pracę ich mózgów. Po 20-minutowej przerwie kolejny raz zbadano ich rezonansem magnetycznym, pokazując te same słowa. Naukowcy poprosili, aby ochotnicy przypomnieli sobie szczegóły kojarzące się z tymi wyrazami. Tym razem również skanowano aktywność mózgu.

Ku zaskoczeniu naukowców okazało się, że nawet wtedy gdy ochotnicy deklarowali, iż nie pamiętają żadnych szczegółów, aktywność ich umysłu – choć nieznacznie słabsza – pokazywała, że mózg pamięta.

– To nam mówi, że mózg wie coś o tym, co się zdarzyło, ale osoba poddawana badaniu nie ma świadomości, że takie informacje istnieją – mówi Johnson.

Podobny eksperyment przeprowadził drugi zespół. Tym razem ochotnikom pokazywano różne sceny i twarze ludzi w tych scenach występujących. Badani musieli je skojarzyć. Funkcjonalny rezonans magnetyczny śledził aktywność hipokampu (fragmentu mózgu odpowiedzialnego za formowanie się pamięci) i kory przedczołowej sterującej podejmowaniem decyzji.