Nadmierny pociąg do słodyczy jest często postrzegany jako ludzka słabość. Praca będąca wynikiem badań naukowców z USA wskazuje jednak, że wrażliwość na słodki smak jest wrodzona i częściowo odpowiada za nią zestaw genów.

- Podobnie jak ludzie rodzący się ze słabym zmysłem słuchu muszą podkręcać głośność, gdy słuchają radia, ci, którzy rodzą się z mniejszą wrażliwością na smak słodki mogą potrzebować dodatkowej łyżeczki cukru w kawie, by odczuć jej słodycz  - tłumaczy współautorka pracy dr Danielle Reed z Monell Chemical Senses Center w Filadelfii.

Jej zespół we współpracy z kolegami z Rutgers University w New Brunswick, (New Jersey, USA) oraz University of Queensland w Brisbane (Australia) przeprowadził badania wśród 243 par bliźniąt jednojajowych, 452 par bliźniąt dwujajowych oraz 511 osób bez rodzeństwa. Badani byli w wieku od 12 do 26 lat.

Każdy z nich musiał spróbować roztworów czterech słodkich substancji i ocenić intensywność ich słodyczy. Były to: roztwór dwóch występujących naturalnie cukrów - fruktozy (cukier zawarty przede wszystkim w owocach) i glukozy (podstawowe źródło energii dla komórek naszego organizmu) oraz sztucznych słodzików - popularnego aspartamu i dihydrochalkonu neohesperydyny (NHDC).

Porównanie bliźniąt jednojajowych (które są niemal identyczne pod względem genetycznym) z dwujajowymi (które różnią się genetycznie tak, jak zwykłe rodzeństwo) pozwala określić, w jakim stopniu dana cecha jest uwarunkowana czynnikami genetycznymi, a w jakim środowiskowymi, np. dietą w okresie dzieciństwa.

Jak tłumaczą naukowcy, jeśli przyjąć, że w dzieciństwie bliźnięta przeważnie brały udział we wspólnych rodzinnych posiłkach, to okazuje się, że te wspólne doświadczenia mają niewielki wpływ na percepcję smaku słodkiego.

- Nasze wyniki wskazują, że wspólne doświadczenia, takie jak posiłki rodzinne, nie miały widocznego wpływu na upodobania bliźniąt do smaku słodkiego - tłumaczy Reed. Innymi słowy, badanie to podważa popularną teorię, że dostęp w dzieciństwie do dużych ilości słodkich pokarmów może obniżać naszą wrażliwość na słodki smak i zwiększyć pociąg do słodyczy.

Badacze ocenili też, że wśród genetycznych czynników mających wpływ na odczuwanie smaku słodkiego - zarówno naturalnie występujących cukrów, jak i syntetycznych słodzików - najsilniejszą rolę odgrywa zestaw genów, związany z jedną ścieżką biochemiczną. Ich zdaniem odpowiada on w ok. 30 proc. za to jak poszczególni ludzie różnią się wrażliwością na słodki smak.

Ponadto, zdolność do odczuwania smaku słodkiego spadała wraz z wiekiem (o ok. 2–5 proc. rocznie) i była wyższa u osób, które przebyły zapalenie ucha środkowego. Mężczyźni nieco silniej odczuwali słodycz aspartamu niż kobiety.

Według Reed w przyszłych badaniach naukowcy powinni próbować określić, w jaki sposób geny oraz wczesne doświadczenia oddziałują wzajemnie na siebie i kształtują preferencje pokarmowe ludzi.

Podobał się artykuł? Podziel się!