Jak wcześniej zaobserwowano, obecne w sieci wodociągowej cząstki w rdzy (które mogą pochodzić z żelaznych rur) sprzyjają namnażaniu się bakterii z rodzaju Legionella. Bakterie te powodują chorobę legionistów - jej objawami są bóle głowy, bóle mięśni, kaszel, gorączka i dezorientacja.

Legionelloza coraz częściej pojawia się w Europie - w roku 2015 zgłoszono 7000 jej przypadków, a według Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) wiele innych mogło nie zostać zgłoszonych.

Nowe badania sugerują, że powłoka ochronna na stali nierdzewnej - obecnie zdecydowanie preferowanej jako materiał na zlewy kuchenne oraz armaturę kuchenną i łazienkową - może z czasem ulec uszkodzeniu, sprzyjając wzrostowi bakterii Legionella.

Aby lepiej zrozumieć wpływ materiału, z jakiego wykonane są armatury, Wilco van der Lugt, inżynier z Holandii, który przyczynił się do opracowania europejskich wytycznych dotyczących zapobiegania legionellozie, eksperymentował z trzema rodzajami kranów powszechnie stosowanymi w domowych systemach wodociągowych.

Naukowcy badali baterie termostatyczne ze stali nierdzewnej, mosiądzu i ceramiki oraz samego mosiądzu, stosując zarówno czystą wodę, wodę zanieczyszczoną Legionella anisa (która jest najczęściej spotykanym w Holandii szczepem), jak również wodę z rdzą i mikrobami. Eksperyment trwał ponad trzy lata.

W przypadku kranu ze stali nierdzewnej połączenie Legionella anisa z wodą zawierającą rdzę sprawiło, że połowa próbek wody została zakażona. Przy tej kombinacji Legionelli o wiele łatwiej było przetrwać i namnażać się niż w wodzie nie zawierającej rdzy. Koncentracja bakterii wynosiła od 20 000 do 100 000 żywych komórek na litr.

Może to wynikać z faktu, że jeśli w wodzie obecne są cząstki rdzy, powierzchnia stali nierdzewnej z czasem ulega degradacji. W trzecim roku testów stężenie bakterii w stalowym kranie wzrosło.

Najbezpieczniejsza wydawała się armatura z mosiądzu - nawet w obecności rdzy tylko jedna czwarta próbek z eksperymentu wykazała zanieczyszczenie bakteriami. Van der Lugt i jego zespół uważają, że sprzedawana armatura powinna być dokładnie sprawdzana pod kątem ryzyka związanego z bakteriami.

Jednak cytowany przez "New Scientist" Victor Yu z uniwersytetu w Pittsburgu, twierdzi, że z cytowanej pracy nie można wyciągnąć wniosków dotyczących bezpieczniejszych instalacji, ponieważ brak powiązania z osobami, które faktycznie zachorowały na legionellozę. Zauważa również, że w większości przypadków u chorych występuje inny szczep Legionelli.

Podobał się artykuł? Podziel się!