Jakie stąd płyną wnioski dla systemu opieki zdrowotnej w naszym kraju?

Jak powiedział portalowi rynekzdrowia.pl prof. Władysław Grzeszczak, przewodniczący Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, postęp w leczeniu cukrzycy będzie uzależniony głównie od wprowadzenia nowych leków na listy refundacyjne i od działań edukacyjnych.

- Przez 10 ostatnich lat nie zdecydowano się na refundację nowych molekuł stosowanych w terapii cukrzycy. Wciąż czekamy na włączenie do terapii tych leków, które w większości innych krajów Unii już są od dawna dostępne - zwraca uwagę prof. Grzeszczak.

Profesor zaznacza, że nowoczesne leki nie są potrzebne wszystkim chorym na cukrzycę. Chodzi o pewne wybrane grupy chorych.

Tych, którzy mają nocne hipoglikemie, również osoby z tzw. hiperglikemią o brzasku. Trzecia grupa, to chorzy niewrażliwi na stosowanie pochodnych sulfonylomocznika i metforminy ze wskazaniem do  podania trzeciego leku z innej grupy. Wreszcie osoby otyłe, u których stosowanie insuliny niestety powoduje przybór masy ciała, podczas gdy podawanie leków z grupy analogów inkretyn skutecznie obniża glikemię jednocześnie prowadząc do spadku masy ciała.

Według profesora Władysława Grzeszczaka opieka diabetologiczna powinna być tak wyszacowana, aby znalazły się w niej również środki na tworzenie zespołów edukacyjnych.

- Takie zespoły edukacyjne muszą się składać zarówno z pielęgniarki edukującej, psychologa i lekarza, którzy działając razem najlepiej pomogą pacjentowi nauczyć się żyć z chorobą. Za mała refundacja opieki diabetologicznej wręcz uniemożliwia rozwinięcie takiej edukacji w pełnym zakresie, co w dość istotny sposób prowadzi do wzrostu kosztów leczenia, ponieważ ci chorzy szybko tracą dobre wyrównanie glikemii i wymagają podawania lepszych, a więc i drogich leków - tłumaczy profesor.

Podobał się artykuł? Podziel się!