Przed miesiącem u sprzątaczki w jednej z poznańskich szkół zdiagnozowano gruźlicę. Podejrzewano, że zarażonych może być nawet 200 dzieci. Sprawą zajął się sanepid. Gruźlicę stwierdzono także u 5 proc. spośród 600 uczniów szkoły podstawowej we Wrocławiu - również tutaj alarm podniesiono po tym, jak u jednego z pracowników tej placówki zdiagnozowano gruźlicę.

Statystyki są niepokojące. Tylko w pierwszym półroczu tego roku zachorowało blisko 6 tys. osób. Dla porównania - w całym 2011 roku gruźlicę rozpoznano u 8,5 tys. Polaków.

Eksperci podkreślają, że tylko jej wczesne wykrycie i leczenie zapobiega szerzeniu się zakażenia w otoczeniu. Problem w tym, że choroba ta stanowi duży problem wśród bezdomych i osób z tzw. marginesu społecznego. Szacuje się, że na Mazowszu 10 proc. chorych na gruźlicę to właśnie bezdomni. W rzeczywistości liczba chorych z pewnością jest większa niż wskazują statystyki, ponieważ spory odsetek zarażonych pozostaje niezdiagnozowany.

Jak mówiła nam  profesor Zofia Zwolska z Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie, problem ten nie jest dobrze rozpoznany, bo nie prowadzi się odpowiednich badań.

- Wynika to m.in. z trudności w dotarciu do takich osób, można jednak stwierdzić, że odpowiadają oni za większość transmisji choróby - mówi profesor.

Kolejny problem, na jaki zwraca uwagę ekspertka to fakt, że nawet, jeśli taki chory trafi do placówki ochrony zdrowia, gdzie choroba zostanie wykryta, to często nie podejmuje leczenia lub je przerywa, bo jest długotrwałe i uciążliwe.

- To właśnie u takich osób często dochodzi do uruchomienia mechanizmów lekoopornych - podkreśla Zwolska. - Ustawa o chorobach zakaźnych daje prawo do zastosowania przymusu leczenia w takich przypadkach, w praktyce jednak jest to trudne do wyegzekwowania. Szczególnie w grupie osób nie posiadających stałego miejsca zamieszkania.

W kraju od kilku lat nie ma także ministerialnego programu walki z gruźlicą.

Podobał się artykuł? Podziel się!