- Ten system wymagał poprawek i ulepszania, ale największym błędem jest brak kontynuacji - mówiła Teresa Kamińska, minister, koordynator ds. reform społecznych w latach 1997-1999.

Poprzez zaniechanie przyjętego planu reformy zmarnowany został jeden z głównych jej celów, jakim była decentralizacja zarządzania i odpowiedzialności finansowej. Oprócz państwowego płatnika miały powstać inne instytucje płatnicze, czyli konkurencyjne ubezpieczenia.

Według autorów reformy systemu zdrowotnego, obecnie rządzący nie mają pomysłu na to, jak należy ten system ulepszać.

- Społeczeństwu nie przedstawiono całościowej koncepcji, jak ma wyglądać docelowy model opieki zdrowotnej według obecnego rządu. Podejmowane są jedynie jakieś cząstkowe działania - mówiła Anna Knysok, pełnomocnik rządu ds. wprowadzenia powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej w latach 1977-2001.

W lipcu 1998 r. Sejm uchwalił ustawę o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. 1 stycznia 1999 r. rozpoczęło działalność 16 regionalnych kas chorych oraz branżowa kasa chorych dla służb mundurowych. Pacjent otrzymał prawo wyboru lekarza i szpitala, a służba zdrowia przeszła w gestię samorządów.

Na początku 2003 r. Sejm uchwalił ustawę o Narodowym Funduszu Zdrowia. Wówczas kasy chorych zastąpił Narodowy Fundusz Zdrowia.

Podobał się artykuł? Podziel się!