- Mimo bardzo późnego wykrycia guzów neuroendokrynnych często nadal można je skutecznie leczyć - podkreśliła prof. Beata Kos-Kudła, kierownik Kliniki Endokrynologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach, przewodnicząca Polskiej Sieci Guzów Neuroendokrynnych. Dodała, że dostępnych jest wiele nowych metod terapii dających nadzieję nawet chorym z licznymi przerzutami.

Mówił o tym na konferencji prasowej jeden z pacjentów, 76-letni Zygmunt Czempa z Łazisk Górnych w woj. śląskim. Powiedział, że przez 15 lat miał nawracające biegunki i bóle brzucha zanim wykryto u niego guza neuroendokrynnego jelita. Najpierw jednak podejrzewano, że ich powodem jest tzw. jelito drażliwe. Krążył między wieloma specjalistami. Guzy wraz z przerzutami usunięto mu wreszcie na początku 2008 r. - Dzisiaj jestem w bardzo dobrej formie i jestem w pełni samodzielny, ale to zasługa tego, że wreszcie trafiłem na lekarzy, którzy zastosowali odpowiednie leczenie - podkreślił Czempa.

Guzy neuroendokrynne powstają z komórek, w których są wydzielane i magazynowane substancje hormonalne. Mogą być one rozsiane w różnych częściach tego samego narządu lub po całym organizmie. Większość z nich (ponad 70 proc.) zlokalizowana jest w przewodzie pokarmowym, Pozostałe zasiedlają oskrzela i niektóre gruczoły wydzielania wewnętrznego.

Zwykle guzy te rozwijają się bardzo długo, nawet kilkanaście lat. Trudno je wykryć, gdyż na ogół wywołują nietypowe objawy, takie jak biegunki, zaczerwienienie skóry, bóle brzucha i skurcze mięśni, kojarzone z innymi schorzeniami. Chorzy leczeni są zatem z powodu wrzodów przewodu pokarmowego, jelita nadwrażliwego, astmy, raka płuca lub zaburzenia psychicznego.

- Przykładem są tzw. rakowiaki stanowiące połowę wszystkich guzów neuroendokrynnych - powiedziała prof. Kos-Kudła. Wywodzą się z jelita cienkiego, najczęściej są nowotworami wyrostka robaczkowego, i w 90 proc. przypadków są złośliwe. Wydzielają serotoninę, która wywołuje objawy zwane "zespołem rakowiaka" - zaczerwienienie skóry, biegunki, trudności w oddychaniu, astmę lub świszczący oddech, zastoinową niewydolność serca, kołatanie serca, bóle brzucha i obrzęki.

Insulinoma, drugi najczęstszy guz neuroendokrynny, występuje w 17 proc. przypadków. Ponieważ w niekontrolowany sposób wytwarza insulinę, może niebezpiecznie obniżać poziomu glukozy we krwi (wywołując tzw. hipoglikemię). Objawem tego są bóle i zawroty głowy, zaburzenia koncentracji uwagi, widzenia, mowy, senność, a także silne uczucie głodu, wzmożona potliwość, niepokój i drażliwość.

Trudności w diagnostyce powodują, że wykrywa się zaledwie od 3 do 5 przypadków guzów neuroendokrynnych na 100 tys. osób. Sekcje zwłok sugerują, że może być ich nawet 25 razy więcej - aż tyle guzów nie udaje się wykryć za życia chorego. Zwykle wykrywane są dopiero wtedy, gdy pojawią się przerzuty do wątroby lub do węzłów chłonnych.

Podobał się artykuł? Podziel się!