Trudno wyobrazić sobie współczesną medycynę bez diagnostyki obrazowej. Jednak sprzęt, dzięki któremu wykonywane są badania - jak wynika z rozmów ze specjalistami - jest nie w pełni albo źle wykorzystywany, co rzutuje na jakość badań, a tym samym i ich wiarygodność. Przyczyn takiego stanu rzeczy upatruje się przede wszystkim w niechętnym podejściu wielu menedżerów placówek do rzetelnego traktowania samego urządzenia technicznego i jego stanu oraz w przyzwyczajeniach lekarzy do określonych typów zdjęć, które nadal bywają preferowane, choć nie zapewniają pełnej informacji o pacjencie.

Banalne przyczyny

Podstawową przyczyną nietrafionych diagnoz jest nierzadko mentalność i brak świadomości, że na prawidłowe rozpoznanie obrazu mają wpływ dobrze pracujące aparaty i właściwe miejsce, w którym robiony jest opis, a w miejscu tym powinny być np. zasłonięte okna, natomiast negatoskopy winny świecić równo i jasno...
Ważna jest również wywoływarka i sposób mieszania odczynników chemicznych. Jak twierdzi dr Ewa Wesołowska, kierownik Pracowni Mammografii w Centrum Onkologii w Warszawie, niewłaściwy proces wywoływania może wypaczyć obraz mammografii, obniżając kontrast i ostrość zdjęcia, nie wspominając o artefaktach, których przyczyną może być zwykły kurz, co ma istotny wpływ na jakość zdjęcia. Sam proces wywoływania, niezależnie od aparatu rentgenowskiego, ma ogromny wpływ na kontrast i czytelność obrazu mammograficznego.

Wykorzystać dostępne parametry

- Dobrze zrobione zdjęcie, zapewniające maksimum informacji o pacjencie - to efekt pracy dobrego aparatu, obsługiwanego przez dobrego specjalistę, który wykorzystuje dostępne parametry tegoż sprzętu - wylicza Ryszard Kowski, przewodniczący Sekcji Inżynierii Klinicznej Polskiego Lekarskiego Towarzystwa Radiologicznego.
- Zdarza się, że sprzęt spełnia niezbędne parametry, ale nie są one używane, ponieważ lekarz przyzwyczaił się do innych zdjęć - wyjaśnia Kowski. Otrzymuje wówczas znacznie mniej informacji niż wtedy, gdyby do zrobienia zdjęcia wykorzystał parametry właściwe dla badanego obszaru i pacjenta. Na przykład przy zwykłym zdjęciu klatki piersiowej wysokie napięcie powinno wynosić ok. 120 kilowoltów i należy je robić tzw. techniką twardą, zapewniającą dużo więcej informacji klinicznych, m.in. o zmianach w kościach, w tkance miękkiej.