Podstawowym dokumentem Unii Europejskiej regulującym problemy z pogranicza medycyny, etyki i prawa jest Europejska Konwencja o Prawach Człowieka i Biomedycynie.
Została zawarta 4 kwietnia 1997 r. w hiszpańskim mieście Oviedo.
Choć obowiązuje od 1 grudnia 1999 r., implementowano ją dotychczas tylko w 19 krajach unijnych. Polska podpisała tę konwencję przed 10 laty, ale jej nie ratyfikowała. Nie jest zatem jej stroną, a same zagadnienia bioetyczne nie są w ogóle w naszym kraju unormowane.
Wypełniając tę lukę i zobowiązania międzynarodowe, Zespół ds. Konwencji Bioetycznej przy premierze opracował w końcu listopada ub.r. projekt stosownej ustawy. Choć tworzyli ją ludzie reprezentujący różne opcje polityczne i światopoglądowe, to dyskusja skupiła się wokół zapłodnienia in vitro. Sam raport, jaki opublikował zespół, uruchomił - a raczej przyspieszył - sprecyzowanie stanowisk przez różne środowiska.
Niewątpliwie bardzo ważne są opinie hierarchów Kościołów.
Ale warto zauważyć, że dyskusja toczyła się już wcześniej. W grudniu 2007 roku nowa minister zdrowia Ewa Kopacz zapowiedziała możliwość refundacji procedur in vitro. Wkrótce ogłoszony został list Rady Episkopatu Polski ds. Rodziny, skierowany do parlamentarzystów, wypowiadający się jednoznacznie przeciwko tej "niegodziwej i niedopuszczalnej metodzie".
To on uruchomił prace kilku grup ekspertów - bioetyków, które znalazły finał w pracy zespołu kierowanego przez posła Jarosława Gowina (PO).

Ciągłość stanowiska

W kwestiach dotyczących medycyny lub leżących na jej styku z etyką, w tym szczegółowych zagadnień bioetycznych z zakresu biogenezy, tj. początków życia ludzkiego, Watykan zabierał wielokrotnie głos od ponad 20 lat. Pierwsze były wypowiedzi Jana Pawła II do naukowców i lekarzy. Później zawarto je w instrukcji Kongregacji Nauki Wiary (jednego z dziesięciu "ministerstw" watykańskich) z 22 lutego 1987 roku - "Donum Vitae". Podpisał ją ówczesny prefekt, Józef kard. Ratzinger. Instrukcja została oparta na konsultacji ekspertów naukowych, głównie z Papieskiej Akademii "Pro Vita". Przedstawiała ona w świetle ówczesnego dorobku nauki (Magisterium) odpowiedzi na zasadnicze pytania dotyczące zapłodnienia pozaustrojowego.