Jak mówi w rozmowie z Dziennikiem Bałtyckim, jako chirurg sam pracuje ok. 50-60 godzin tygodniowo. I stara się tego nie przekraczać. Wiele zależy też od miejsca pracy. Inna jest sytuacja pulmonologa, spędzającego dwie doby na dyżurze w małym szpitalu, na oddziale z ustabilizowanymi chorymi, gdzie można zdrzemnąć się na kilka godzin, a inna na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym, gdzie bez przerwy trafiają chorzy w ciężkim stanie.

Czytaj także: Pogoń za pieniędzmi, czy braki kadrowe wydłużają lekarską dobę?

Jak przypomina Roman Budziński, są dwa punkty widzenia. Pierwszy, ekonomiczny, traktuje szpital, jak fabrykę. To kalka ze sposobu zarządzania przedsiębiorstwem, gdzie praca dla konkurencji jest niewybaczalnym grzechem. Jednak szpital to nie fabryka, a ograniczanie pracy lekarza do jednego miejsca, ogranicza jego dostępność. Dlatego doktor jest przeciwnikiem wszelkich odgórnych ograniczeń, sytuacja wymaga elastycznego podejścia.

Zdaniem dr. Budzińskiego, gdyby lekarze przestali pracować tak, jak pracują, oznaczałoby to katastrofę w opiece zdrowotnej, ponieważ Polska ma duże niedobory lekarzy i wśród państw Unii Europejskiej jest pod tym względem na szarym końcu. Ograniczenia spowodowałyby duże pretensje ze strony pacjentów, którzy mieliby ogromny problem z dostaniem się do lekarza i wiele indywidualnych dramatów.

Więcej: www.dziennikbaltycki.pl

Podobał się artykuł? Podziel się!