Punktem wyjścia w przepisach o in vitro jest stwierdzenie "zakazane jest niszczenie embrionu ludzkiego". W ślad za nim autorzy projektu wprowadzają zakaz sprzedawania, a nawet darmowego przekazywania ludzkich zarodków. W przypadku zapłodnienia in vitro nie będzie wolno obracać ludzkimi gametami (jajeczkami i plemnikami). Oznacza to, że obcy mężczyzna nie może być dawcą nasienia dla małżeństwa starającego się o dziecko metodą in vitro.

Niedopuszczalne będzie tworzenie człowieka poprzez klonowanie, wykorzystywanie embrionu w celach badawczych czy terapeutycznych, a także tworzenie ludzko-zwierzęcych chimer i hybryd.

Ustawa ma skończyć czas działania klinik in vitro bez żadnej kontroli, jak to się dzieje obecnie. Gdy jej przepisy wejdą w życie, lecznica oferująca sztuczne zapłodnienie będzie musiała uzyskać zezwolenie na działalność od prezesa urzędu ds. biomedycyny. Także lekarz stosujący in vitro będzie musiał mieć odpowiednie uprawnienia, które określi minister zdrowia.

Z metody sztucznego zapłodnienia będzie mogła skorzystać para małżeńska, która wykaże, że jest bezpłodna. Ustawa nie przewiduje tej metody dla par nieformalnych. Projekt wyznacza górną granicę wieku kobiet zapładnianych metodą in vitro na 40 lat. W procedurze in vitro można będzie użyć tylko gamety od osób w niej uczestniczących. Niewykorzystane gamety mogą być za zgodą dawców poddane zamrożeniu i wykorzystane następnym razem. Nie wolno mrozić zarodków. Ustawa zezwala na tworzenie jednego embrionu ludzkiego. W wyjątkowych sytuacjach można będzie zamrozić embrion.

Ustawa nie określa zasad finansowania in vitro, stwierdza jedynie, że taka możliwość jest dopuszczalna, ale określi to odrębna ustawa.

Bardzo ważnym elementem ustawy jest określenie statusu prawnego ludzkiego embrionu. W przypadku gdy dawcami gamet byli małżonkowie, sprawa jest prosta, to oni sprawują nad nim pieczę. W sytuacji, gdy embrion zostanie adoptowany przez inną kobietę od momentu implantacji ona i jej mąż stają się prawnymi rodzicami zarodka.