Reakcja Hecka polega na przyłączeniu nienasyconego związku organicznego do alkenu, przez co tworzy się nowe wiązanie węgiel-węgiel lub węgiel-azot. W roli katalizatora występują najczęściej kompleksy palladu.

Richard F. Heck urodził się w Springfield w stanie Massachusetts w 1931 roku. W 1954 roku obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Współpracował wówczas z innym amerykańskim chemikiem Saulem Winsteinem. Później przez pewien czas prowadził badania na Eidgenoessische Technische Hochschule w Zurychu, a następnie wrócił na Uniwersytet Kalifornijski i w 1957 roku rozpoczął współpracę z firmą Hercules w Wilmington w stanie Delaware.

Pod koniec lat 60. badania nad używaniem katalizatorów palladowych podczas tworzenia olefin zawierających grupę fenylową doprowadziły do opracowania reakcji Hecka (czasem nazywanej również reakcją Mizoroki-Hecka). Rezultaty swojej pracy naukowiec opublikował w serii artykułów, które ukazały się na łamach prestiżowego Journal of the American Chemical Society.

W 1971 r. Heck kontynuował już pracę badawczą na Wydziale Chemii i Biochemii Uniwersytetu Delaware, gdzie pozostał aż do przejścia na emeryturę w 1989 roku.

Na początku lat 70. Heck i Mizoroki niezależnie zainicjowali wykorzystanie podczas reakcji krzyżowego sprzęgania mniej toksycznych halogenków arylowych. Dalsza kariera naukowa Hecka opierała się głównie na udoskonalaniu i rozwijaniu tej szeroko dziś stosowanej metody syntezy organicznej.

W 2006 roku Heck otrzymał Nagrodę Herberta C. Browna za kreatywne badania nad metodami syntezy.

Podobał się artykuł? Podziel się!