- Kiedy w 1997 roku zostałem szefem kliniki, dostaliśmy budynek po dawnej szkole pielęgniarskiej obok głównego gmachu szpitala Kopernika - wspomina prof. Tadeusz Robak, szef kliniki.

Klasy przerobiono w nim na sale chorych. Powstały 16-łóżkowe molochy, oczywiście bez toalet. Pacjenci znajdowali dla nich bardzo pomysłowe nazwy. Mówili, że leżą w „hangarze”, na „lotnisku”, w „sali gimnastycznej”.

16-osobowe sale są już tylko złym wspomnieniem. Pacjenci leżą w cztero-, pięcioosobowych pomieszczeniach z łazienkami. Mamy salę dziennej chemioterapii. Zamiast podawać ciężko chorym ludziom kroplówki na krzesełku w zniszczonym pomieszczeniu, kładziemy ich na wygodnych fotelach w ładnie urządzonym wnętrzu.

Więcej: lodz.wyborcza.pl

Podobał się artykuł? Podziel się!