Autorzy pracy - naukowcy z Boston University School of Medicine (BUSM) w USA - tłumaczą, że nadmiar snu może być raczej objawem niż przyczyną neurodegeneracyjnych zmian w mózgu typowych dla demencji, czyli znacznego pogorszenia sprawności umysłowej. Dlatego działania mające na celu skrócenie snu nie przyczynią się prawdopodobnie do zmniejszenia jej ryzyka.

- Stwierdzenie tego typu problemów ze snem może natomiast stać się użytecznym narzędziem pomocnym w identyfikacji osób narażonych na rozwój demencji w kolejnej dekadzie. Osoby te warto poddawać testom sprawdzającym i monitorującym pamięć oraz procesy myślowe - przekonuje współautor badania dr Matthew Pase, neurolog z BUSM.

W najnowszej analizie wykorzystano dane zebrane wśród blisko 2,5 tys. uczestników słynnego amerykańskiego badania pt. Framingham Heart Study (FHS), w wieku 66-78 lat. Dotyczyły one m.in. liczby godzin zazwyczaj przesypianych w nocy. Następnie przez 10 lat obserwowano, czy u uczestników badania rozwija się demencja, w tym jej najpoważniejsza postać, choroba Alzheimera.

Okazało się, że osoby, które przeważnie spały ponad dziewięć godzin w nocy, były dwukrotnie bardziej zagrożone demencją w kolejnej dekadzie, niż seniorzy śpiący krócej. Dokładniejsza analiza wykazała, że ta zależność dotyczyła głównie osób z wykształceniem niższym niż średnie. Te z nich, które spały w nocy ponad dziewięć godzin, były sześciokrotnie bardziej narażone na wystąpienie demencji w kolejnej dekadzie.

W ocenie współautorki pracy prof. Sudhy Seshadri wyniki te sugerują, że dobre wykształcenie może w pewnym stopniu chronić przed demencją.

Badani śpiący długo mieli też mniejszą objętość całkowitą mózgu w porównaniu z osobami sypiającymi 6-9 godzin (czyli zgodnie z rekomendacjami) oraz osłabione funkcje wykonawcze. Są to te z funkcji poznawczych, które odpowiadają za najbardziej złożone i świadome reakcje organizmu, zwłaszcza za wykonywanie działań celowych i zgodnych z intencjami. 

Podobał się artykuł? Podziel się!